Ο JFK 50 είναι ο παλαιότερος υπερμαραθώνιος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην κομητεία Ουάσιγκτον του Μέριλαντ. Ο πρεσβευτής μας Reid Burrows ανέλαβε την πρόκληση.
Ανακαλύψτε τον αγώνα του σε αυτό το 4ο επεισόδιο Ultra Distance.

«Είναι 4 το πρωί. Είναι πρωί αγώνα. Έχω κάνει όλη τη δουλειά. Ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή από τότε που άκουσα για πρώτη φορά για υπερμαραθώνιους.

Το 59ο ετήσιο JFK 50 miler είχε ένα συναρπαστικό στοιχείο. Όλοι οι καλύτεροι δρομείς εμφανίζονται έτοιμοι να αγωνιστούν και η διαδρομή μπορεί να τρέξει. Αυτό δεν είναι μια υπερβία επιβίωσης ή μια πορεία θανάτου. Αυτός ήταν ένας αγώνας τρεξίματος και με τρόμαξε. Τα πιο τρομακτικά πράγματα στη ζωή μου μετατρέπονται πάντα στις καλύτερες στιγμές.

Επιστροφή στον αγώνα το πρωί. Αν με γνωρίζετε, ο καφές είναι ο τρόπος που ξεκινάω τις μέρες μου και το πρωί του αγώνα δεν αποτελεί εξαίρεση. Σήμερα το πρωί είχα το aeropress μου (δεν θα ταξιδέψω πουθενά χωρίς αυτό) και το δικό μου Näak Waffle μετά από ένα σύντομο ντους. Το ντους πριν τρέξετε 50 μίλια μπορεί να φαίνεται αδιανόητο, αλλά είναι να αποκτήσετε τη σωστή νοοτροπία στον αγώνα. Για μένα, το να νιώθω φρέσκο ​​είναι σημαντικό. Ένα φρέσκο ​​κούρεμα, φρέσκο ​​ζευγάρι παπούτσια και ρούχα που με κάνουν να νιώθω γρήγορη και άνετη είναι ζωτικής σημασίας για να βάλω το κεφάλι μου κατάλληλο για την ημέρα του αγώνα.

Αφού εξέτασα τις λεπτομέρειες του καυσίμου μου με τον μπαμπά μου, κατευθυνθήκαμε στη γραμμή εκκίνησης του αγώνα. Το όπλο σβήνει αμέσως στις 6:30 π.μ. και ήθελα να ζεσταθώ πριν ξεκινήσουμε. Άλλαξα τα αγωνιστικά ρούχα μου και έριξα το βαρύτερο (και πιο ζεστό) εργαλείο. Έκανε κρύο τόσο νωρίς το πρωί και αποφάσισα να αγωνιστώ με ένα μακρυμάνικο πουκάμισο πάνω από ένα μονό.Το όπλο σβήνει.

Ο αγώνας ξεκινά στον κεντρικό δρόμο στο κέντρο της πόλης Boonsboro Maryland. Ανεβαίνουμε στο δρόμο προς το μονοπάτι των Αππαλαχίων όπου το χωράφι αρχίζει να χωρίζεται. Προσπάθησα να μειώσω την πίεση κατά τη διάρκεια της μεγάλης ανάβασης στο πεζοδρόμιο και άρχισα να πιέζω τον ρυθμό καθώς έμπαινα στο τμήμα του μονοπατιού. Εδώ έχω την μεγαλύτερη αγωνιστική εμπειρία και αυτοπεποίθηση.

Κατά τη διάρκεια του τμήματος του μονοπατιού των Αππαλαχίων, σχηματίστηκε μια ομάδα καταδίωξης περίπου 5 ατόμων. Ερχόμενος από το φθινόπωρο στο Οντάριο, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τον προβολέα μου. Μέχρι να ολοκληρώσουμε το οδικό τμήμα των 2,5 μιλίων, έτρεχα με το πιο ακριβό κεφαλόδεσμο που είχα ποτέ. Δεν χρειαζόταν να με καθοδηγήσει ο προβολέας μου σήμερα (λάθος που δεν θα κάνω φέτος). Προηγηθήκαμε εναλλάξ, αλλά οι δύο άνδρες που κυνηγούσαμε ήταν πολύ μπροστά μας (ο νικητής τερμάτισε μόλις ένα λεπτό πριν από το ρεκόρ διαδρομής, οπότε είναι καλό που δεν προσπάθησα να τρέξω με τους ηγέτες).

Ο σταθμός πρώτων βοηθειών ήταν περίπου 14,5 μίλια στο τρέξιμο. Λίγο πριν φτάσω στο σημείο ελέγχου, κύλησα τον αστράγαλό μου. Δεν ήταν μια μέρα που τελείωσε τον αστράγαλο, αλλά πόνεσε. Κατέληξα να κάνω την τελευταία κάθοδο πιο εύκολα από ό,τι αναμενόταν για να σώσω τους αστραγάλους μου. Εδώ έφτασα να δω τον μπαμπά μου (το μονοπρόσωπό μου πλήρωμα). Σε περίπου 30 δευτερόλεπτα έριξα το μπουκάλι μου, άρπαξα το καπέλο μου και άρχισα να τρέχω κατά μήκος του καναλιού. Ένιωθα αρκετά καλά.

Καθώς ξεκίνησα στο μονοπάτι ρυμούλκησης C και O, τα πόδια μου ένιωθαν επίπεδα σε σύγκριση με το πόσο υπέροχα ένιωθαν στο δύσκολο μονοπάτι των Αππαλαχίων. Είχα κάνει τόσες πολλές σκληρές προπονητικές διαδρομές στο μονοπάτι Hamilton στο Brantford Rail, συμπεριλαμβανομένου ενός μαραθωνίου 2:45 τρεις εβδομάδες πριν. Η προπόνησή μου μιμήθηκε τέλεια τον αγώνα, αλλά τα πόδια μου εξακολουθούσαν να είναι επίπεδα.

Στο σημείο ελέγχου νούμερο 2, 27 μίλια στον αγώνα ήμουν 7^ου μέρος που έρχομαι στο σταθμό βοήθειας για να δω τον μπαμπά μου. Το τελευταίο σημείο που είδα τον μπαμπά μου ήταν 38 μίλια στον αγώνα. Τα πόδια μου ήταν ακόμα αρκετά επίπεδα. Προσπάθησα να κρατήσω τον ρυθμό που έτρεχα (περίπου 4:45/χλμ) και συνέχισα να πίεζα γνωρίζοντας ότι τα πόδια μου δεν ήταν εκεί. Σταμάτησα για μια στιγμή την τελευταία φορά που είδα τον μπαμπά μου και μου είπε μερικά ενθαρρυντικά λόγια. Ήμουν τώρα στην 11η θέση.

Τα τελευταία οκτώ μίλια ήταν σε κυλιόμενους επαρχιακούς δρόμους πίσω στο ίδιο γυμνάσιο όπου σταθμεύσαμε μόλις 6 ώρες πριν. Τα πόδια μου είχαν τελειώσει, αλλά το μυαλό μου παράτησε περισσότερα από τα πόδια μου. Έπρεπε να περπατήσω μερικούς από τους μεγαλύτερους κυλιόμενους λόφους. Ήμουν λίγο απογοητευμένος γιατί ειλικρινά ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να περπατάω. Απλώς προσπάθησα ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω 5:00/χλμ και να μην αποθαρρύνομαι καθώς οι δρομείς με προσπέρασαν.

Είμαι χαρούμενος με τις νίκες που πήρα σπίτι σήμερα. Το στομάχι μου δεν μου έφερε κανένα πρόβλημα. Έτρεξα μέσα μου τη μέρα και δεν το μάζεψα όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα. Δεν θα έχω πάντα μια καλή μέρα και το συνειδητοποιώ. Η προπόνηση πριν τον αγώνα ήταν σχεδόν τέλεια. Εστιάσαμε στην ταχύτητα όλο το καλοκαίρι και στη συνέχεια αρχίσαμε να προσθέτουμε μερικές πολύ δύσκολες διαδρομές για να μιμηθούν τη γρήγορη φύση του μαθήματος JFK. Το αποτέλεσμά μου με κάνει να πεινάω για περισσότερα.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους για τα ευγενικά μηνύματα πριν και μετά. Ένιωσα την αγάπη και την αξιοποίησα σήμερα. Ήξερα ότι σήμερα δεν ήταν η μέρα μου, αλλά ήξερα ότι θα εξακολουθούσα να έχω την ίδια υποστήριξη όταν περνούσα τη γραμμή του τερματισμού. Ευχαριστώ τον μπαμπά μου που πέταξε στο Τορόντο και οδήγησε πολύ περισσότερο από 50 μίλια για να έρθει να με υποστηρίξει. Δεν είμαι ακριβώς ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, αλλά σκοπεύω να αντιμετωπίσω τον JFK ξανά φέτος. Έχω κάποιες ημιτελείς δουλειές και ανυπομονώ να ρίξω κάτω στις 19 Νοεμβρίου 2022 στο 60ο ετήσιο JFK 50 miler.
Θα είναι καλό».

- Ριντ Μπάροους

Ανακαλύψτε τις ιστορίες του Reid στον ιστότοπό του στη διεύθυνση www.reidburrows.com

Ακολουθήστε τις περιπέτειές του στο Instagram του @reidburrows