Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε από τον Kylee Toth. Ως αθλήτρια Näak και ορειβάτης σκι, ωθεί συνεχώς το σώμα της σε νέα όρια και η εμπειρία της με το τρέξιμο σε μεγάλο υψόμετρο στην Ιταλία δεν αποτελεί εξαίρεση. Μάθετε πώς εξελίχθηκε η εμπειρία της Kylee να τριφτεί στα βουνά και τι έμαθε στην πορεία.

Το να χάσω το μεσημεριανό μου στα 4000 μέτρα δεν είναι ακριβώς όπως οραματιζόμουν την εμφάνισή μου στο άθλημα του Sky Running.

Το Sky Running είναι ένα είδος αγωνιστικού τρεξίματος που λαμβάνει χώρα κυρίως πάνω από 2000 μέτρα ή 6561 πόδια, όπου η ελάχιστη μέση κλίση είναι 6% επί της συνολικής απόστασης και τουλάχιστον το 5% έχει κλίση 30% ή περισσότερο. Η δυσκολία αναρρίχησης δεν υπερβαίνει τον βαθμό 2 UIAA.

Μπορεί να παρομοιαστεί με τη συμβατική ορειβασία που συναντά τους αγώνες της Formula 1. Ανταλλάσσουμε μπότες ορειβασίας για παπούτσια τρεξίματος με γκέτα, κανονικά κοντάρια για άνθρακα, βαριά ορειβατικά σχοινιά για τα ελαφρύτερα και πιο κοντά που εξακολουθούν να παρέχουν λειτουργικότητα. Ένα θηριοτροφείο από spandex, κράνη, άνθρακα και αδύνατα, κακομαθημένα σωματικά σώματα αντοχής, όλα σφυρηλατώντας πάνω και κάτω από ένα βουνό όσο πιο δυνατά γίνεται.

Σε απλά αγγλικά, είναι ένας απότομος, σχετικά μεγάλος υψόμετρο και σωματικά απαιτητικός τύπος αγώνων που σας οδηγεί στην κορυφή μερικών πολύ όμορφων βουνών. Για να ανέβουν, οι δρομείς τρέχουν, πεζοπορούν και σκαρφαλώνουν σε τα πάντα, από μονοπάτια βουβών δασών έως απόκρημνες, παγωμένες, παγετώδεις όψεις και κορυφογραμμές.

ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Είναι σκόπιμο να ξεκινήσουμε από την αρχή για να καταλάβουμε πλήρως πώς κατάφερα να διώξω το περιεχόμενο του στομάχου μου δύο πόδια από έναν όμορφο Ιταλό οδηγό βουνού σε μια όμορφη κορυφογραμμή του Bluebird.

Υπήρξα δρομέας για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, ξεκινώντας το ντεμπούτο μου στον ανταγωνιστικό αθλητισμό σε ηλικία πέντε ετών στο πατινάζ ταχύτητας και κυριολεκτικά έκλαιγα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα επειδή φοβόμουν από το κράξιμο του όπλου εκκίνησης. Έχω τρέξει πιθανώς περισσότερες φορές από όσες έχω πάει στον κινηματογράφο, έχω μεθύσει ή έχω πάει σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης.

Γεννήθηκα και ανατράφηκα ως ανταγωνιστικός δρομέας πηγαίνοντας σε αθλητικές σχολές, βρίσκομαι σε εθνικό κέντρο προπόνησης και παρακολουθούσα αθλητική ψυχολογία αντί για οικιακή οικονομία στο γυμνάσιο.

Όταν αποσύρθηκα από το πρώτο μου άθλημα, το πατινάζ ταχύτητας, στα 21 μου, ασχολήθηκα με ένα περιθωριακό άθλημα με πάθος που ονομάζεται ορειβατικός αγώνας σκι. Όχι σε αντίθεση με το sky running, αυτό είναι ένα κάπως περίεργο είδος σκι. ουσιαστικά είναι μια ελαφριά, γρήγορη και κάπως επινοημένη ορειβασία.

Ποτέ δεν πρέπει να υποχωρήσω από μια πρόκληση, όταν είδα τον αγώνα τρεξίματος Mezzalama Sky Climb να ανακοινώνεται, με κίνησε το ενδιαφέρον το έδαφος, η τοποθεσία, η τεχνική και το στυλ των αγώνων.

ΑΠΟ ΚΑΝΑΔΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Το 2019 έκανα τη χειμερινή έκδοση του αγώνα Mezzalama. Αυτός ο εμβληματικός ιταλικός ορειβατικός αγώνας σκι πραγματοποιείται από το 1933 στην κοιλάδα της Αόστα.

Αυτή η περιοχή της Ιταλίας είναι έλξη για μένα με την πλούσια ορειβατική ιστορία της. Είχα την τύχη να αγωνιστώ σε μια ομάδα με άλλες δύο Βορειοαμερικανίδες. Ολοκληρώσαμε πάνω από 4000 μέτρα/13123 πόδια και 40 χιλιόμετρα/25 μίλια αναβάσεις και καταβάσεις σε λιγότερο από 8 ώρες, εξασφαλίζοντας την έκτη θέση.

Με τις αναμνήσεις αυτής της συναρπαστικής εμπειρίας στο μυαλό μου, ξεκίνησα με μεγάλες ελπίδες από τον Καναδά στην Ιταλία.

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΞΑΝΑ ΑΓΩΝΕΣ, ΜΕΤΑΠΑΝΔΗΜΙΑ

 Δεν είχα αγωνιστεί για δύο χρόνια λόγω της πανδημίας του COVID-19 και η προοπτική του πρώτου μου διεθνούς ταξιδιού μετά το COVID-19 με γέμισε ενθουσιασμό και φόβο. Έλεγξα και επανέλεξα τα κριτήρια εισόδου, τα έγγραφα εμβολιασμού και τους κανονισμούς που αφορούν την επανείσοδο στις δοκιμές PCR του Καναδά. Η ανησυχία μου αποδείχτηκε όχι όπως βρήκα την ταξιδιωτική εμπειρία απλή και καθόλου εχθρική όπως είχα φανταστεί.

Οδηγήσαμε στο κοντινότερο χωριό, το Champoluc, για τον αγώνα αργά το βράδυ, δύο μέρες πριν τον αγώνα. Θυμάμαι ακόμα ότι ξύπνησα το επόμενο πρωί με μια ειδυλλιακή καταπράσινη, πεμπτουσία, εκτεταμένη θέα στην ιταλική κοιλάδα και την ύπαιθρο. Κάτω από τη νυσταγμένη μικρή καρτ-ποστάλ πόλη Chapoluc, πάνω στην κοιλάδα, πέρα ​​από όλες τις εξοχικές κατοικίες, φαινόταν το όρος Κάστορας, η κορυφή των 4300 μέτρων που ήρθαμε να αγωνιστούμε.

Άκουσα κάποτε έναν ορειβάτη να λέει: «Αν δεν ήταν η προκοπή, τίποτα δεν θα γινόταν». Καθώς κοίταξα τη σύνοδο κορυφής, θυμάμαι ότι σκέφτηκα: «Δεν φαίνεται τόσο μακριά».

ΚΑΥΣΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Για μένα, η ημέρα πριν από έναν αγώνα τροφοδοτείται πάντα από νευρική ανησυχία ανάμεικτη με γνήσιο ενθουσιασμό για την πρόκληση που ακολουθεί. Για να καταπνίξω αυτά τα νεύρα, συχνά κάνω μια αναγνώριση διαδρομής και κινώ λίγο το σώμα μου, ενώ προσέχω να μην ξοδεύω πολύ ενέργεια.

Ο συμπαίκτης μου στον αγώνα, Matt Ruta, και εγώ ξεκινήσαμε από την ιστορική εκκλησία του Saint James με τις υπέροχες νωπογραφίες της που χρονολογούνται από το 1500 στο Saint Jacques μέχρι το Lac Bleu, ένα από τα πρώτα ορόσημα στο αγωνιστικό μας ταξίδι. Λατρεύω την ιστορία των αγώνων στην Ευρώπη και προσπαθώ να απορροφήσω και να εκτιμήσω όσο περισσότερο τον πολιτισμό, την ιστορία και την ατμόσφαιρα που προσφέρουν τα μονοπάτια και τα τοπία.

Έχοντας αγωνιστεί το χειμερινό Mezzalama το 2019 με πολύ λίγο εγκλιματισμό, δεν με απασχολούσε το υψόμετρο του αγώνα. Στην πραγματικότητα, ήταν το πιο απομακρυσμένο πράγμα από το μυαλό μου καθώς υφαίναμε τον δρόμο μας προς τα πάνω μέσα από λιθόστρωτα μονοπάτια, μέσα από τα χωράφια των αγροτών προς το Lac Bleu και την έναρξη της πιο τεχνικής ανάβασης του παγετώνα της μορένας.

Τρώγαμε πίτσα κάθε βράδυ. Ποτέ δεν έχω εμμονή με τη διατροφή μου και με μια διατροφική φιλοσοφία του φαγητού ως καυσίμου, εμβαθύναμε στην ιταλική κουλτούρα της πίτσας καταναλώνοντας άφθονη ποσότητα υδατανθράκων πριν από τον αγώνα και εκτιμώντας την πιο αργή, πιο βιωματική κουλτούρα του φαγητού στην Ευρώπη.

Έχοντας φτάσει στην Ευρώπη μόνο δύο νύχτες πριν από τον αγώνα ήταν μια επικίνδυνη κίνηση όσον αφορά τον εγκλιματισμό και το jetlag. Έχοντας ταξιδέψει στην Ευρώπη πολλές φορές για να αγωνιστώ στο παρελθόν, ήμουν οπλισμένος με μια πληθώρα βοηθών ύπνου από το Melatonin μέχρι τη χειρότερη περίπτωση Benadryl.

Όπως πολλοί από εσάς μετά τον χρόνο μου ως αθλητής πλήρους απασχόλησης στα νιάτα μου, αγκάλιασα τη γραμμή και βυθίζομαι στην οικιακή ζωή, παντρεύομαι, έχω δύο παιδιά και ναι, ακόμη και στον λευκό φράχτη (χωρίς να αστειεύομαι). Ως εκ τούτου, η ζωή μου ως ώριμος αθλητής είναι πάντα μια πράξη εξισορρόπησης μεταξύ της επιδίωξης των ονείρων και των παθών μου και της εκπλήρωσης των υποχρεώσεων της ζωής μου και του να είμαι παρόν και καλός γονέας. Αυτός είναι κυρίως ο λόγος που ήρθα μόνο δύο ημέρες πριν από τον αγώνα μου. Δεν είχα επιλογές παιδικής φροντίδας για να έρθω νωρίτερα.

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα μετά από τρεμούλιασμα για ώρες λόγω ενός συνδυασμού νεύρων και τζετλαγκ και ξύπνησα με το ξεκίνημα του αντιπαθητικού συναγερμού του κινητού μου στις 5 το πρωί.

ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ

Ακαθάριστο! Έπιασα έναν καφέ Nespresso πριν από τον αγώνα και έφαγα ευρωπαϊκό βούτυρο, μαρμελάδα και τυρί και πριν το καταλάβω, ήμουν στην αρχή με μια πληθώρα άλλων αθλητών αντοχής ντυμένοι με spandex έτοιμοι να ανέβουν μαζοχιστικά στο βουνό όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Οι εκκινήσεις των αγώνων είναι πάντα ακατάστατες και χαοτικές με τα νεύρα να τρέχουν ψηλά, τα κοντάρια, τους αγκώνες και τα μπράτσα των ανθρώπων να τριγυρίζουν. Μέσα από τα χρόνια των αγώνων μου, έμαθα να σηκώνω τους αγκώνες μου και να υφαίνω και να οργώνω τον δρόμο μου. Όλα πήγαιναν υπέροχα, τόσο υπέροχα όσο μπορεί να πάει με εμπόδια ευθεία πάνω σε ένα βουνό μέχρι που στην πρώτη τεχνική κατάβαση πήδηξα κάτω και πέρασα πάνω από τον αστράγαλό μου.

"Σκατά!" θυμάμαι να λέω. "Ω χάλια, ελπίζω να μπορέσω να το περπατήσω μεμονωμένα"

είπα στον συμπαίκτη μου. Κύλησα τον αστράγαλό μου και με τον αληθινό τρόπο αγοριού 25 ετών, με κοίταξε και είπε νομίζεις ότι μπορείς να συνεχίσεις; Δάγκωσα τα χείλη μου και έγνεψα ναι, και με τέρμα το γκάζι, συνέχισε να ανεβαίνει στο βουνό. Το έδαφος πηγαίνει από το Glacial Moraine στον πάγο και το χιόνι. Τελικά, σε μια ορειβατική καλύβα που είναι μια εντυπωσιακή και αφιλόξενη τοποθεσία, μετατρέπεται σε έναν πλήρη σχισμένο παγετώνα.

Ο αστράγαλος πονούσε λίγο, αλλά η διάθεση ήταν ακόμα στα ύψη, κατέβασα δύο ποτήρια ζεστού ζαχαρούχου μαύρου τσαγιού στο βοήθημα, έβαλα τα κραμπόν μου στους δρομείς μου, έδεσα στο σχοινί με τον Ματ να ηγείται. Πήγαμε στην κορυφή του όρους Κάστορας, που βρίσκεται στα 4300 μέτρα.

Ένιωθα καλά, ή αυτό έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου καθώς ανηφορίζαμε. Εκ των υστέρων, ο συμπαίκτης μου Matt παρατήρησε μια επιβράδυνση στον ρυθμό μου και μια πρασινωπή έκφραση στο πρόσωπό μου καθώς φτάναμε σε λοφίο περίπου 4000 μέτρα.

Ήταν εκπληκτικό πόσο γρήγορα από το να αισθάνομαι «καλά» στο χάλια, θα αρρωστήσω.

Το μόνο που θυμάμαι καθώς περνούσαμε τρέχοντας την κορυφογραμμή ήταν να λέω στον εαυτό μου, "διάολε, Kylee κρατήστε το μαζί!" Δυστυχώς, καθώς κατεβαίναμε από την κορυφή προς έναν σταθμό βοήθειας, ήξερα ότι είχα πρόβλημα. Όταν φτάσαμε στο βοήθημα, άνοιξα το στόμα μου για να πω ότι δεν αισθάνομαι τόσο… και δεν μπορούσα να βγάλω τη φράση μου πριν συμβεί αυτή η τρομακτική εμπειρία, γυρίζοντας, όλα μέσα βγαίνει έξω.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΠΟ, ΤΗΝ ΛΑΘΟΣ ΩΡΑ

Φυσικά, αυτές οι ντροπιαστικές στιγμές συμβαίνουν πάντα μπροστά σε έναν ελκυστικό άντρα, ένα αφεντικό ή κάποιον που προσπαθείτε να εντυπωσιάσετε. Όταν συμβαίνουν αυτά, είναι σαν το σύμπαν να λέει, «ώρα να κλωτσήσουμε λίγο την υπερηφάνεια στα δόντια σήμερα».

Η φύση και η πραγματικότητα του υψομέτρου είναι ότι είναι ένα ευμετάβλητο θηρίο. Δεν εντυπωσιάζεται από βιογραφικά, φυσική κατάσταση ή εμπειρία. Το πώς το σώμα σας χρησιμοποιεί το οξυγόνο που διαθέτει εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από πολλούς παράγοντες, γενετικούς, ενυδάτωση, εγκλιματισμό, επίπεδα καφεΐνης κ.λπ.

Ο οδηγός που έχασα το μεσημεριανό μου χωρίς τελετή μπροστά μου επέμενε να περιμένω να έρθει ο γιατρός και να με εξετάσει πριν συνεχίσω τον αγώνα μου, αλλά στον εγκέφαλό μου στο υψόμετρο, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν:
Α: Θα νιώσω καλύτερα σε χαμηλότερο υψόμετρο και
Β: Δεν θέλω να καταστρέψω τον αγώνα για τον συμπαίκτη μου Ματ.

Έδωσα ένα σκούπισμα στο πρόσωπό μου με το πίσω μέρος του χεριού μου και είπα στον Ματ να κατέβει. Το επόμενο μέρος ήταν ένα ναρκοπέδιο ευελιξίας καθώς κατεβαίναμε από την παγετώδη πλαγιά του χιονιού πηδώντας χαραμάδες και προσπαθώντας να παραμείνουμε όρθιοι πάνω στα κραμπόν μας με παπούτσια για τρέξιμο. Καθώς γυρνούσαμε πίσω στο μορέν και στο ροκ, η ενέργειά μου ένιωθα τόσο απίστευτα χαμηλή. Ένας συνδυασμός υψομετρικής ασθένειας, αφυδάτωσης και, ναι, αποθάρρυνσης σε συνδυασμό με διάστρεμμα στον αστράγαλο με έκανε να θέλω να κουλουριθώ σαν ένα αξιολύπητο πουλί με σπασμένα φτερά.

Είχαμε περίπου 1500 μέτρα να κατέβουμε ακόμα όταν είπα στον Ματ, "Νομίζω ότι μπορεί να κάνω περισσότερη ζημιά παρά καλό στο σώμα μου." Σύμφωνα με τα λόγια του Johnny Cash, σε κάθε αγώνα που πηγαίνει απροσδόκητα, έχεις εκείνη τη στιγμή που «πρέπει να ξέρεις πότε να τα κρατήσεις» και να ξέρεις πότε να τα διπλώσεις».

Η προσωπική μου φιλοσοφία και η προπονητική μου φιλοσοφία είναι ότι «το να σταματήσεις δεν είναι επιλογή εκτός αν είσαι τραυματίας ή άρρωστος». Όταν σκέφτηκα πώς ένιωθα και τα δικά μου πρότυπα για να καλέσω έναν αγώνα, ήξερα ότι ήταν η σωστή κλήση.

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Ποτέ δεν είναι εύκολο να αποσυρθείς από έναν αγώνα. Το έχω κάνει μόνο μια φορά στο παρελθόν. Η κασέτα που παίζει στο rewind στο μυαλό σας μπορεί να σας φέρει σε άσχημη θέση αν το αφήσετε με κριτική και αμφιβολία για τον εαυτό σας.

Όμως, η πραγματικότητα είναι τόσο κλισέ όσο ακούγεται. Η αποτυχία δεν έγκειται στο να μην ολοκληρώσεις τον στόχο. Η αποτυχία έγκειται στο να μην προσπαθείς καν.

Έτσι, ενώ ο αγώνας δεν πήγε όπως είχε προγραμματιστεί, είμαι ευγνώμων για την εμπειρία. Έμαθα για τον εαυτό μου φυσιολογικά και θα κάνω αλλαγές την επόμενη φορά για να αυξήσω τις πιθανότητες ολοκλήρωσής μου. Το ταξίδι, η πρόκληση και ναι, σε αυτήν την περίπτωση, ο προορισμός (Ιταλία) άξιζε κάθε διαδρομή με χωματόδρομο. Κάθε προπόνηση στις 6 το πρωί ξυπνάω για να βγω έξω και να επιστρέψω πριν τα παιδιά μου ξυπνήσουν.

Εάν έχετε έναν στόχο, η συμβουλή μου, ακόμα και αφού απογοητευτείτε που δεν τον ολοκληρώσατε, είναι να γείρετε και να τον πετύχετε. Θα μάθετε τόσα πολλά στην πορεία.

Σχετικά με τον Kylee

Ο Kylee Toth είναι ένας από τους κορυφαίους αθλητές του Näak και επαγγελματίας σκιέρ που αγωνίζεται στην Καναδική Εθνική Ομάδα Ορειβασίας Σκι. Μερικά από τα επιτεύγματά της περιλαμβάνουν κορυφαία αθλήτρια ορειβατικού σκι στον Καναδά το 2015, πρωταθλήτρια άνοιξης της Βόρειας Αμερικής το 2016 και πιο πρόσφατα, κέρδισε τον ταχύτερο γνωστό χρόνο στο Mount Columbia το 2020! Για να μην αναφέρουμε ότι είναι 3 φορές νικήτρια Καναδή Πρωταθλήτρια ορειβασίας σκι. 

Η Kylee λατρεύει να περνά χρόνο σε εξωτερικούς χώρους. Είτε είναι σκι, ποδηλασία βουνού, τρέξιμο σε μονοπάτια ή κατασκήνωση με τους δύο γιους της, πάντα ανυπομονεί να περάσει ποιοτικό χρόνο με τους ανθρώπους που την ενδιαφέρει. Εκτός από την αγάπη της για το γρήγορο πατινάζ και την ορειβασία με σκι, η Kylee είναι απίστευτα περήφανη ως μητέρα για τα δύο της αγόρια! 

Τέλος, η Kylee έχει πάθος για το fitness και μάλιστα έχει τη δική της επιχείρηση για την προαγωγή της σωματικής και ψυχικής υγείας! All of You Fitnessστοχεύει να προσκαλέσει τους συναθλητές να χρησιμοποιήσουν το σώμα τους ως το καλύτερο εργαλείο τους και να ανακαλύψουν πόσο πραγματικά ισχυροί είναι πραγματικά.

Για περισσότερα άρθρα σχετικά με τα εκπληκτικά επιτεύγματα της ομάδας μας, μεταβείτε στο Näak Blog. Να θυμάστε πάντα, η πιο σημαντική πτυχή σε κάθε αγώνα είναι οι διατροφικές σας επιλογές. Μας Μπάρες Ultra Energy έχουν σχεδιαστεί ειδικά για αθλητές αντοχής για να παρέχουν την καλύτερη διατροφή για να διανύουν τις αποστάσεις!