Ξεκίνησα να τρέχω σε ηλικία 30 ετών, το 2010, στον ημιμαραθώνιο του Παρισιού: ήταν μια πρόκληση μεταξύ πυροσβεστών 🚒. Μου άρεσε πολύ, μετά βρήκα ένα φυλλάδιο του σταυρού του Mont Blanc (23km 1500m) και πήγα εκεί στα τέλη Ιουνίου.

Δύο μήνες αργότερα, έκανα το μονοπάτι des "aiguilles rouges" στα τέλη Σεπτεμβρίου για να τερματίσω στα τέλη Οκτωβρίου με 80 χλμ στο Templiers, παρά την επέμβαση στον μηνίσκο μου. Χωρίς να το γνωρίζω, το μηχάνημα εκτοξεύτηκε. Το 2011 έκανα περίπου 20 αγώνες, μετά 40 με 45 κάθε χρόνο, συμπεριλαμβανομένων των ultras.

Ξεκίνησα απλά τρέχοντας στη δουλειά (24 χιλιόμετρα την ημέρα τουλάχιστον) και το σώμα μου το συνήθισε. Εκτός από μερικούς μικροτραυματισμούς δεν είχα ποτέ κάτι ιδιαίτερο. Δεν είμαι σχεδόν ποτέ εκτός φόρμας, ακούω το σώμα μου και είμαι τυχερή.

Ποτέ δεν επαναπαύομαι ανάμεσα σε τρεξίματα, κάνω δροσερές και μεγάλες συνεδρίες με αργό ρυθμό, συχνά με τα παιδιά σε ένα καροτσάκι.

Το τρέξιμο έχει γίνει τρόπος ζωής μου. Μια ανάγκη και όχι μια υποχρέωση, μια πραγματική απόλαυση.

Το κίνητρο έρχεται από μόνο του. Κάνω πολλά ultras γιατί για μένα είναι απλά διασκεδαστικό. Σπάνια κάνω κάποια συγκεκριμένη προπόνηση εκτός από την περιστασιακή προπόνηση που προτείνει το ρολόι μου. Το ultra του Σαββατοκύριακου με προετοιμάζει για το επόμενο, όπως το swisspeaks 360 που με προετοιμάζει κάθε χρόνο για το Tor des Glaciers (450km).

Όσο για τη διατροφή, τρώω τα πάντα. Προσπαθώ να αλλάζω τη διατροφή μου κατά τη διάρκεια ενός αγώνα καθώς και στη ζωή μου. Μερικές φορές, κατά τη διάρκεια ενός ultra (αν επιτρέπεται) πηγαίνω στο εστιατόριο για να φάω ένα καλό γεύμα, και μεταξύ των φαγητών λατρεύω το Näak βάφλες και σοκολάτα φυστικοβούτυρο και καφέ μπαρ, εναλλάξ με αλατισμένες μπάρες.

Εκτός από αυτό, λατρεύω τον Näak Βούτυρο πρωτεϊνών ξηρών καρπών τοστ.