Er zijn al drie weken verstreken sinds het begin van hun monumentale expeditie, en de hardheid van de ijsschotsen is al voelbaar in het team. De afgelopen dagen zijn ze op de proef gesteld.

Ten eerste blokkeerde een onbegaanbare ijsmuur, gevormd door de bewegingen van het pakijs die in botsing kwamen met het vasteland, hun weg. Geconfronteerd met dit onvoorspelbare obstakel moesten ze van hun route afwijken en een omweg van enkele kilometers maken.

Alsof deze uitdaging nog niet genoeg was, kreeg de slijtage veroorzaakt door deze onherbergzame omgeving de overhand op Jacob's skibindingen. Het noodpaar ski's werd daarom in gebruik genomen voordat ze een soortgelijk lot ondergingen.

De afgelopen weken had het team al ervaring met het lopen op de ijsschots. Het wordt hen nu opgedrongen. Ondanks deze moeilijkheid zijn ze erin geslaagd hun tempo vast te houden.

Het ijs heeft momenteel een zeer ruwe structuur, vergelijkbaar met asfalt, waardoor de schaatsen van de sleeën zeer inefficiënt over het ijs glijden. Hoewel ze aanzienlijk lichter zijn dan ze aanvankelijk waren, zijn de sleeën nog steeds erg moeilijk te trekken, waardoor ze behoorlijk vertragen.

Omdat ze enorme ijsbergen in de weg staan, waarvan ze denken dat ze door ondiepten zijn veroorzaakt, kunnen ze niet zomaar de rechte lijn van het kompas volgen.
Het afwijken van de koers en het navigeren door de heuvels voegt een technisch aspect aan de dagen toe en maakt ze veel langer.

Het was uiteindelijk de linkerknie van Guillaume die ervoor zorgde dat ze woensdag een halve dag pauze namen. Na even uitrusten midden op het ijsveld en nagekeken te zijn door een dokter, konden Guillaume en het team verder gaan.

De groep hervatte het lopen met hun sleeën in zuidelijke richting.

Nicolas, Guillaume en Jacob vervolgen hun weg en naderen langzaam het eerste tankstation. Ze houden het hoofd koel en al hun voorbereiding zorgt ervoor dat ze vol vertrouwen de volgende stap kunnen zetten.

Onze vrienden zijn klaar met het oversteken van de "Norwegian Bay" en zouden over drie dagen op Devon Island moeten zijn, het grootste onbewoonde eiland ter wereld, waar ze niet omheen maar doorheen zullen gaan. Alles om te voorkomen dat je op het ijs loopt. Daarna hebben ze nog ongeveer 12 dagen de tijd om bij Resolute te komen.

De jongens konden de meeste dagen genieten van een enorme zon en een adembenemende lucht. In deze fase van de expeditie gaat de zon niet meer onder. Midden in de nacht blijft er een intense gloed over die de bevroren Arctische woestijn verlicht, waar de mannen tijdelijk hun thuis noemen.

De kou blijft hun botten doorboren, en de luchtvochtigheid is indrukwekkend, wat ze niet hadden voorzien, op sommige dagen zelfs tot 80%!

De goede oude poolvossen zijn nog steeds bij hen en lijken hun grootste fans te worden.

Ze zijn nu uiterst efficiënt in hun dagelijkse routine. Het kamp opzetten en afbreken, de uitrusting beheren, het overvloedige gedroogde voedsel 'koken', beslissingen nemen, kiezen welke stropdas je draagt. Het kost hen allemaal veel minder tijd dan voorheen.

Het team werkt tot op het bot en skiet op sommige dagen wel twaalf uur lang.
Ze willen iedereen speciaal bedanken voor de vriendelijke woorden!

Ze hebben de steun van de gemeenschap gevoeld en zijn erg blij om te zien dat ze, ook al zijn ze klein in het midden van het Verre Noorden, niet alleen zijn!

Zorg ervoor dat u ons volgt op onze sociale media-accounts, @Naakbars om op de hoogte te blijven van het laatste nieuws en foto's van expeditie AKOR. Lees zeker meer over het team op onze vorige pagina Blog berichten.

Bezoek expeditieakor.com om meer te lezen over de reis van de teams, of volg ze op Instagram @expeditiekor.