De JFK 50 is de oudste ultramarathon in de Verenigde Staten. Het vindt elk jaar plaats in Washington County, Maryland. Onze ambassadeur Reid Burrows ging de uitdaging aan.
Ontdek zijn race in deze 4e aflevering van Ultra Distance.

"Het is vier uur 's ochtends. Het is raceochtend. Ik heb al het werk gedaan. Ik droom van dit moment sinds ik voor het eerst hoorde van ultramarathons.

De 59e jaarlijkse JFK 50 miler had een spannend element. Alle beste racers verschijnen klaar om te racen en het parcours is begaanbaar. Dit is geen overlevings- of dodenmars ultra. Dit was een hardloopwedstrijd en het maakte me bang. De engste dingen in mijn leven veranderen altijd in de beste momenten.

Terug naar de raceochtend. Als je mij kent, is koffie de manier waarop ik mijn dagen begin en de raceochtend is daarop geen uitzondering. Vanmorgen had ik mijn aeropress (ik ga nergens heen zonder) en mijn Naak wafel na een korte douche. Douchen voordat je 80 kilometer hardloopt lijkt misschien contra-intuïtief, maar het gaat erom dat je de juiste mindset hebt om te racen. Voor mij is een fris gevoel belangrijk. Een fris kapsel, een fris paar schoenen en kleding waardoor ik me snel en comfortabel voel, zijn van cruciaal belang om mijn hoofdruimte goed te maken voor de racedag.

Nadat ik mijn tankgegevens met mijn vader had doorgenomen, gingen we naar de startlijn van de race. Het pistool gaat stipt om 6.30 uur af en ik wilde een warming-up doen voordat we beginnen. Ik trok mijn racekleding aan en liet de zwaardere (en warmere) uitrusting vallen. Het was zo vroeg in de ochtend koud en ik besloot in een shirt met lange mouwen over een singlet te racen.Het pistool gaat af.

De race begint op de hoofdweg in het centrum van Boonsboro, Maryland. We gaan de weg op naar het Appalachian-pad, waar het veld zich begint te scheiden. Ik probeerde de druk te verlichten tijdens de lange klim op het trottoir en begon het tempo op te voeren toen ik het padgedeelte opkwam. Dit is waar ik de meeste race-ervaring en vertrouwen heb.

Tijdens het Appalachian Trail-gedeelte vormde zich een achtervolgingsgroep van ongeveer vijf van ons. Omdat ik uit de herfst in Ontario kwam, besloot ik mijn hoofdlamp te gebruiken. Tegen de tijd dat we het weggedeelte van 4 mijl hadden voltooid, rende ik met de duurste hoofdband die ik ooit heb gehad. Er was vandaag geen noodzaak voor mijn hoofdlamp om mij te begeleiden (een fout die ik dit jaar niet zal maken). We namen om beurten de leiding, maar de twee mannen die we achtervolgden lagen ruim voor ons (de winnaar eindigde slechts een minuut achter het parcoursrecord, dus het is maar goed dat ik niet heb geprobeerd met de leiders mee te lopen).

De EHBO-post was ongeveer 23,5 kilometer verderop. Net voordat ik het controlepunt bereikte, rolde ik met mijn enkel. Het was geen enkelrol die de dag beëindigde, maar het deed pijn. Uiteindelijk nam ik de laatste afdaling gemakkelijker dan verwacht om mijn enkels te sparen. Hier ontmoette ik mijn vader (mijn eenmansploeg). Binnen ongeveer 30 seconden liet ik mijn fles vallen, pakte mijn hoed en begon langs het kanaal te rennen. Ik voelde me best goed.

Toen ik op het C- en O-jaagpad begon, voelden mijn benen vlak aan, vergeleken met hoe geweldig ze voelden op het uitdagende Appalachian-pad. Ik had zoveel zware trainingsritten gemaakt op de Hamilton to Brantford Rail-route, waaronder een marathon van 2:45 drie weken eerder. Mijn training bootste de race perfect na, maar mijn benen voelden nog steeds plat.

Bij controlepunt nummer 2, 43 kilometer na de race, was ik 7^e Ik kom naar de hulppost om mijn vader te zien. Het laatste punt dat ik mijn vader zag, was na 38 mijl in de race. Mijn benen voelden nog steeds behoorlijk plat aan. Ik probeerde het tempo dat ik liep vast te houden (ongeveer 4:45/km) en bleef aandringen in de wetenschap dat mijn benen er niet waren. De laatste keer dat ik mijn vader zag, stond ik even stil en hij vertelde me enkele bemoedigende woorden. Ik stond nu op de 11e plaats.

De laatste acht mijl gingen over glooiende landwegen terug naar dezelfde middelbare school waar we zes uur eerder hadden geparkeerd. Mijn benen waren klaar, maar mijn geest gaf het meer op dan mijn benen. Ik moest een aantal van de langere glooiende heuvels bewandelen. Ik was een beetje teleurgesteld omdat het eerlijk gezegd de eerste keer was dat ik begon te lopen. Ik heb gewoon mijn best gedaan om een ​​snelheid van 5:00/km aan te houden en niet te ontmoedigd te raken als lopers mij passeerden.

Ik ben blij met de overwinningen die ik vandaag mee naar huis nam. Mijn maag gaf mij geen problemen. Ik rende die dag in mezelf en pakte het niet in toen het moeilijk werd. Ik zal niet altijd een goede dag hebben en dat besef ik ook. De training voorafgaand aan de race was bijna perfect. We concentreerden ons de hele zomer op snelheid en begonnen daarna een aantal zeer zware lange runs toe te voegen om het snelle karakter van het JFK-parcours na te bootsen. Mijn resultaat maakt mij alleen maar hongerig naar meer.

Ik wil iedereen bedanken voor de lieve berichtjes voor en na. Ik voelde de liefde en maakte er vandaag gebruik van. Ik wist dat het vandaag niet mijn dag was, maar ik wist dat ik nog steeds dezelfde steun zou hebben als ik over de finish kwam. Dank aan mijn vader die naar Toronto is gevlogen en veel verder dan 80 kilometer heeft gereden om mij te komen steunen. Ik ben niet bepaald tevreden met het resultaat, maar ik ben van plan om JFK dit jaar opnieuw aan te pakken. Ik heb nog wat onafgemaakte zaken en ik kan niet wachten om op 19 november 2022 de 60e jaarlijkse JFK 50 miler te vieren.
Het wordt een goede.''

- Reid Burrows

Ontdek Reid's verhalen op zijn website op www.reidburrows.com

Volg zijn avonturen op zijn Instagram @reidburrows